Mopleintje
van alles iets, maar niet alles!
!
De man met de 17 complexen
Er was een man met zeventien complexen,
en elke avond telde hij ze na,
want hij wou weten: hekseniet of hekse?
Als hij ze dan weer had, dan zei hij: jà!
Maar oppunavund warenter maar zestien.
Z'n vrouw zei "Kijkus in je andere broek".
Maar hij sprak heel beslist: "Nou geen gekles, Fien,
ik binniegek, me zeventien is zoek!"
Hij dacht gekweld: waar kannut zijn gebleven,
het is de doodsteek voor m'n kummensens,
ik bennikswaard, ik ben geen halluf mens.
Zijn eega sprak al spoedig van zijn ex-je,
maar hij zocht voort, in kolenkast en bad,
want 't was maar niet zo'n doodgewoon complex-je,
het was het allermooiste dattie had.
Ach, dacht de man, het is een penitentie.
Wat kan ik doen? Ik voel me zo onthand.
Wel, dacht de man, Ik plaats een advertentie,
Ik plaats een advertentie in de krant.
Reeds daags daarna is het teruggekomen,
keurig gevouwen, onder envelop,
'Kijk", schreef de dame die het had gevonden,
'hier is het, hoor, knap nou maar gauw weer op."
Wanneer dit lied u een moraal mag leren:
complexen zijn veel kostbaarder dan goud,
en lang niet altijd helpt u adverteren.
Als u ze hebt, zorg dan dat u ze houdt.
U moest die man zien, niet weer wrang of nukkig,
maar fris en monter en van zessen klaar,
hoogst onbekommerd en volmaakt gelukkig.
Hij had ze alle 17 weer bijmekaar!
Mopleintje
van alles iets, maar niet alles!
© Mopleintje.nl 2023 All Rights Reserved.
Er was een man met zeventien complexen,
en elke avond telde hij ze na,
want hij wou weten: hekseniet of hekse?
Als hij ze dan weer had, dan zei hij: jà!
!
De man met de 17 complexen
Maar oppunavund warenter maar zestien.
Z'n vrouw zei "Kijkus in je andere broek".
Maar hij sprak heel beslist: "Nou geen gekles, Fien,
ik binniegek, me zeventien is zoek!"
Hij dacht gekweld: waar kannut zijn gebleven,
het is de doodsteek voor m'n kummensens,
ik bennikswaard, ik ben geen halluf mens.
Zijn eega sprak al spoedig van zijn ex-je,
maar hij zocht voort, in kolenkast en bad,
want 't was maar niet zo'n doodgewoon complex-je,
het was het allermooiste dattie had.
Ach, dacht de man, het is een penitentie.
Wat kan ik doen? Ik voel me zo onthand.
Wel, dacht de man, Ik plaats een advertentie,
Ik plaats een advertentie in de krant.
Reeds daags daarna is het teruggekomen,
keurig gevouwen, onder envelop,
'Kijk", schreef de dame die het had gevonden,
'hier is het, hoor, knap nou maar gauw weer op."
U moest die man zien, niet weer wrang of nukkig,
maar fris en monter en van zessen klaar,
hoogst onbekommerd en volmaakt gelukkig.
Hij had ze alle 17 weer bijmekaar!
Wanneer dit lied u een moraal mag leren:
complexen zijn veel kostbaarder dan goud,
en lang niet altijd helpt u adverteren.
Als u ze hebt, zorg dan dat u ze houdt.
